John Scofield & Jon Cleary (US) Rhythm 'n Blues - NOLA - Jazz Het Depot Leuven (14-11-2019) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Het Depot info artist: John Scofield - Jon Cleary © Rootsville 2019

Wanneer twee grootheden samen smelten gebeurt er iets magisch en dat is waarom we ons op donderdagavond richting "Het Depot" in Leuven begeven. Op de affiche staan John Scofield & Jon Cleary. De ene een monument in de jazz die mede door zijn gitaarspel verschillende decennia zijn stempel kwam te drukken op deze muziek. We hebben het uiteraard over John Scofield, die zijn eigen sound kwam te creëren met een mix van funky-edge jazz en rhythm 'n blues. De andere, Jon Cleary, is afkomstig van de UK maar leeft sinds zijn 17de al in "The Big Easy". Door al die jaren in "New Orleans" te hebben gewoond is hij duidelijk vergroeid met de funky grooves van de rhythm 'n blues aldaar. Jon Cleary overwon in 2017 nog "Blues Peer" (concert report) en zagen we hier vorig jaar nog aan het werk in "Het Depot" (concert report), dit naar aanleidig van het verschijnen van zijn album "Dyna-Mite" (album report). Hij toverde ook deze zomer met zijn "The Monster Gentlemen" het "Gevarenwinkel" festival (concert report) nog om tot een levendige "Bourbon Street"

In 2009 bracht John Scofield het album "Piety Street" (album report) uit. Een album met daarop Jon Cleary maar ook met John Boutté aka "The Voice of New Orleans" die dit jaar nog het jazzy album "A Well Tempered Boutté" uitbracht (album report). Deze laatste zal er vanavond wel niet bij zijn maar John Scofield & Jon Cleary met zekerheid wel. Als twee legendes vormen ze nu een duo en hopen we dat de "Spirit of New Orleans" hier vanavond zal overheersen in "Het Depot". Een concert dat we al zittend moeten beleven en dus zal het ook uit ten boze zijn om je dansmoves hier te etaleren. Een beetje een contradictorisch beeld met deze anders zo levendige stad aan de oevers van het Ponthartainmeer.

Rond de klok van 09.00PM komen beide heren het podium op en kan Jon Cleary zich nestelen achter een statige vleugel. De heren gaan meteen grasduinen in het rhythm 'n blues arsenaal en beginnen met "Soothe Me", een nummer van Sam Cooke dat in 1961 werd uitgebracht door Brenden en Brandon Sims aka de "Sims Twins" en waarmee "Sam & Dave" tijdens de "Stax" periode nog een stevige hit mee scoorden. Dat het een magical night zou gaan worden hadden we toen al meteen begrepen. We blijven in hetzelfde jaar met eentje van een echte New Orleans resident en dan hebben we het hier over Barbara George haar "I Know (You Don't Love Me No More)". Met "Fever" van Little Willie John uit 1965 is het voor Jon Cleary easy as one, two, three om het handclappin' Depot mee te krijgen. De conversaties tussen de "Holly Body sixstring" van John en de "Black & White keys" van Jon kenden na amper drie songs al ongekende hoogtes.

Shirley & Lee schreven in 1956 geschiedenis met hun hit "Let The Good Times Roll", een nummer dat talloze keren werd gecoverd en waarmee dit duo van de "West-Coast" de aanzet gaf om "Ska" te introduceren. Vanavond hier in een knappe versie van John Scofield & Jon Cleary. Met "Until The Real Thing" gaan beiden hier de jazzy toer op waarna we ons terug naar de funky streets van New Orleans begeven met "People Say", een nummer dat in 1964 bekendheid verwierf door het uit "The Big Easy" komende trio "The Dixie Cups".

Na een met reggea geïnfecteerde deuntje brengt het duo het meedeinende "Someday (You'll Want Me To Want You)" uit 1944 in de rhythm 'n blues versie van Smiley Lewis en is het enkel nog genieten. De solo's die John Scofield uit zijn jazzgitaar komt te toveren worden telkens weer door de aanwezigen op applaus onthaald. Met het daaropvolgende "That"s Enough" krijgen we zelfs een vleugje gospel te horen.

Het moment was aangebroken om naar een apotheose toe te werken en daar zou "Stardust" uit 1929 voor iets gaan tussen zitten. Met een indrukwekkende intro van John Scofield kwam hij dit nummer in te leiden waarna Cleary eerst met een a-capella versie inviel. Wanneer beiden op dit nummer het volle pond kwamen te geven leidde dit bijna tot een onvervalste tearjerker versie. Indrukwekkend te noemen en uiteraard een respectvol dankbaar applaus.

Helaas kwam deze "enchanted evening" zo ook aan zijn einde met nog het luchtige "Loberta" en konden we onze handen gaan opwarmen om te applaudisseren tot beiden terug het podium opkwamen. John en Jon trakteerden ons nog op twee bissers met als eerste "Talk To Me" van Joe Senaca, in 1958 een chartbuster voor Little Willie John. Swingend gingen de heren eruit met "Lucille" uit 1957 van Little Richard...Oh my soul! Wat John Scofield en Jon Cleary hier kwamen te brengen was gewoonweg subliem te noemen...